Die dag wat die lewe jou met 'n suurlemoen gooi is die dag wanneer jy diep moet grou vir krag om vorentoe te gaan. Elkeen van ons kry sulke dae en elkeen van ons vind dan uit dat ons eintlik taaier is as wat ons gedink het ons is. Ek is die pa van twee seuns, twee wonderlike mense met elkeen sy eie persoonlikheid en elkeen sy eie karakter. In elkeen sien ek dinge wat my aan myself herinner en in elkeen sien ek dinge wat vir my vreemd is. Maar nouja dis soos die lewe werk ... ons kinders is iets van ons maar is nie alles van ons nie. Hulle is soms wel alles vir ons.
As ouers is ons gedurig besig om ons kinders te vorm en voor te berei vir die lewe en iets wat baie ouers nie regkry nie is om die kinders ook toe te laat om hulle eie foute te maak. As ons hulle nie die vryheid gee nie sal hulle nooit regtig volwaardig deel van die lewe kan wees nie want ons gaan nie altyd daar wees om hulle te beskerm nie en dis net wanneer mens erg betaal vir jou eie fout dat jy werklik groei. Vir my is die taak van grootmaak 'n ernstige taak en die feit dat ek laat in my lewe eers kinders gehad het maak dit nog meer belangrik vir my. Altwee my seuns is in hulle eie besighede en die oordra van basiese besigheids vaardighede is is vir my 'n saak van erns. Dis hoe mens toekomstige suksesvolle sakemanne verseker. Ons familie is soos die meeste ander Suid Afrikaners nie geslagte lank in besigheid nie. Die waarheid is dat ek en my twee broers die eerste generasie entrepeneurs is. Vir ons is dit baie belangrik om ons ondervinding oor te plaas na ons kinders toe sodat hulle verder daarop kan bou. Maar genoeg ... die storie gaan mos oor 'n suurlemoen.
Beide my seuns is deurmekaar met twee wiele van redelik vroeg in hulle lewens en altwee het hulle fair share van plot koop gehad. Jacques, my oudste is 'n ernstige jong man wat baie maklik stress kap as dinge styf raak en hy is baie verantwoordelik en toegewyd aan sy besigheid. So met hom was daar maar die normale pa seun kopstampery maar oor die algemeen het hy net elke dag voortgebou op gister en stelselmatig homself totaal onhafhanklik gekry van my in 'n finansieële opsig. Wiehann aan die anderkant is 'n wilde jong man en herinner my baie aan myself en laat my baie terugdink aan my jong dae toe ons nog perde geleer het vir sakgeld. As gevolg van hierdie wildheid in hom dra hy ook ernstige littekens aan hom, fisies en geestelik, as bewys van sy hardkoppigheid.
Gedurende November 2007 besluit ek toe om Wiehann op a lang toer saam met my te vat. Ons is van Nelspruit af deur die Natalse hooglande en af Gariep toe. Daar het ons 'n klomp forum vriende van my ontmoet en die naweek geniet. Sondagoggend toe besluit ek sommer so uit die bloute uit dat ons is mos nou al oor halfpad Kaap toe en daai aand slaap ons in Stellenbosch. Dit was 'n goeie reis en ek en die jongman het baie ure saam geniet. Aanvanklik was ek maar half skrikkerig om die jongman op my GT te laat ry want die fiets is gewillig en in onverantwoordelike hande kan dit maklik op 'n treurspel uitloop. Wiehann het egter gemaklik in die roetine van die langpad ingeval en homself uitstekend gedra op die pad. Ek moet byvoeg, hy het baie goeie "road sense" en is 'n bogemiddelde ryer. So my grootste uitdaging was om sy gewrig in toom te hou en hy het dit nogal baie rustig gevat. Die tye wanneer ons so bietjie aangestoot het was hy heeltyd by my en dit was lekker om saam met hom te ry.
By een van ons petrol stop punte.
Op die langpad ... ure aan een.Maar nouja laat ek maar by die punt uitkom van die suurlemoen storie. Die oggend van 5 Maart 2008 gebeur dit wat elke ouer vrees. My foon lui en ek hoor dis Wiehann se ringtone maar toe ek optel is dit nie sy stem nie.
"Meneer Serfontein ? ... ek skakel van Wiehann se foon af. Hy was in 'n ongeluk betrokke en ons dink u moet dadelik hiereen kom."
"Is hy OK ?" ... my keel is besig om toe te trek en ek kan voel hoe my nekare pols. Ek ry lank genoeg bike om te weet dat 'n ongeluk kan erg lelik wees vir die ryer.
"Ons werk aan hom en sal hom na die Privaat hospitaal toe neem."
Die volgende 5 minute was net 'n warboel van amperse instintiewe bewegings van my af terwyl ek aantrek en na my kar toe gaan. Duisende beelde en vrae flits deur my brein en ek onderdruk die drang om my vrou te bel. Sy freak maklik uit en ek kannie waag om haar te bel terwyl ek self nie mooi weet wat aangaan nie. Jacques bel my van die tonneel af en verduidelik vinnig wat die stand van sake is. Nou is ek kalmer en onderdruk die drang om teen die spoed van witlig oor die plaaspad te jaag.
Met my aankoms op die toneel sien ek dat Wiehann in bekwame hande is. Hy praat maar is deurmekaar. Die bloed in my are stol omtrent toe ek die dik rooi bloedplas op die teer sien. Die volgende paar minute stap ek rond en som die toneel op. My instinkte vertel my die was nie 'n laespoed insident nie maar ek bêre dit maar vir later.
Nadat die ambulans met hom vertrek klim ek in my kar en bel my vrou. Die verwagte angs is daar en ek probeer maar my bes om haar kalm te hou. Situasies soos die is kruitvatte en die geringste skewe woord kan 'n anstigheid omskakel in polsende histerie.
Ek gaan julle nie nou verveel met die lang uitgerekte ure in die wagkamer nie maar 10 en half ure later is Wiehann uit die teater en in die intensiewe sorgeenheid. Gedurende hierdie ure was ons omring deur vriende en familie en dit het a groot verskil gemaak. Diep in my binneste het ek myself reeds voor be rei vir die moontlikheid dat Wiehann sy arm gaan verloor. Die rant van die trok wat voor hom ingedraai het is skerp en het sy linker arm feitlik afgeskeur. Dat hy nie doodgebloei het op die toneel is net 'n wonderwerk. Baie diep onder al die emosies moes ek ook die moontlikheid prosseer dat Wiehann dit nie gaan maak tot by die anderkant van hierdie dag nie en my siel was in duisternis gehul. Hierdie gedagte het ek kalm weggestoot maar nie uit die oog verloor nie.
By die genade het hy dit gemaak en met die toewyding en vaardigheid van twee spesialiste het hy sy arm behou en lewendig aan die anderkant uitgekom. Die dae het weke geword en die pyn en lyding van die kind was erg om te aanskou. Op my tipiese analitiese manier het ek hom spoedig by a neuroloog gekry en my vraag was reguit en op die man af.
"Wat is sy kanse ?"
Wel lang verduidelikings en baie "miskiens" later ry ek en hy terug Nelspruit toe.
"Seun ... as jy toelaat dat hierdie ding in jou kop kom nes maak is jy gefok. Meet elke verbetering teen die arm in die asblik."
Miskien nie die mees sensitiefste stelling nie maar dis sonder ruimte vir misverstande en nou maar eenkeer soos ek is.
Hierna het maande gevolg van klein verbeterings en baie terugslae maar deur dit alles het Wiehann hard gewerk saam met die fisio en ek het hom aanvaar net soos hy is. Ek het min simpatie met sy gestremdheid gehad maar wel baie empatie. Deurgaans het ek hom gedryf om alternatiewe oplossings te vind vir sy uitdagings en soms het ek laat in die nagte alleen hier in my studeerkamer gesit en in my binneste maar die verwyte en vertwyfelings verwerk.
My vrou het my aanhoudend vertel hoe sleg bikes is en hiper emosioneel uitgebars elke keer as daar net van bikes gepraat word. Sy weier om enigsins meer saam te ry en ek het dit maar aanvaar.
In Junie 2008 koop ek toe vir my a GS en dit was vir Wiehann a harde been om te kou want hy moes my met sy kar afvat Bethlehem toe om die GS te gaan haal. Ek kon sien hoe vreet die ding aan hom maar my standpunt is en bly ...
"Jy was agter die handles van daai F800S en jy moet nou met die gevolge saamleef."
'n Maand later het my nuwe LT opgedaag en weereens moes Wiehann my neem om die fiets te gaan haal. Weereens was hy depresief en glad nie goeie geselskap op die pad nie. Natuurlik het ek hom jammer gekry maar ek kan niks aan die feite verander nie.
Die oggend van sy ongeluk was hy in my studeerkamer voor hy gery het en ek het hom so aangekyk en my presiese woorde was.
"Wiehann, hierdie kaalgat ryery van jou gaan jou nog duur te staan kom."
Sy antwoord was ...
"Chill dad ... dis warm en ek kan ry."
Wel die feit is dat as hy sy rybaadjie aangehad het was die skade aan sy skouer by verre baie minder gewees maar dit is nou iets waarmee hy moet saamleef. Ek het gedoen wat ek kon en gesorg dat hy die regte ryklere het maar hy wou dit nie aantrek nie en dus is dit sy probleem en nie myne nie.
In Augustus 2008 kom roep my vrou my en verduidelik dat Wiehann op my GS sit in die stoor en ek stap soontoe. Daar sit hy, ewe kordaat op my fiets en reken my hy is seker hy kan die ding ry. Ek staan en luister aandagtig na sy storie en sien die bravade in sy oë. In die agtergrond is daar ook die sonbesie skerp gezoem van my vrou se tirade oor al die dinge van bikes maar ek luister gladnie daarna nie. Ek staan langs Wiehann en vra.
"En jy is seker jy kan die handles vashou ?"
Hierop beaam hy en sy ma trek weer los soos a kettingsaag. Ek hou my doof en gee die regterhandse punt van die stuurstang a stamp met my hand. Sonder weerstand glip die linker handgreep uit Wiehann se hand uit en sy arm hang langs sy sy.
"Ek dink nie so nie."
Is al wat ek gesê het terwyl ek wegstap. Ek konnie sy terleurstelling in die oë kyk nie en my vrou se gebabbel het my senuwees aan rafels gekerf. Hierdie ding vreet my op. Elke dag sien ek my kind ly en feitlik elke dag hoor ek by my vrou die dinge oor bikes. Vir my wat nogal amper soos a hermiet leef is die aanslae erg en ek vrees vir die dag dat ek my humeur regtig gaan verloor.
In November 2008 is die drade uit sy skouer verwyder en daarna het dinge vinniger beter begin gaan. Op 'n oggend toe kom roep hulle my en daar trek Wiehann die pad af met sy mountain bike. Wel dit was goed om te sien en heimlik het ek geweet dit gaan nou nie meer lank wees nie dan wil hy terug in die saal. Hoe sy ma gaan reageer is heeltemal 'n storie op sy eie.
En toe kom die dag wat ek gedink het nie gou weer, indien ooit, sal kom nie. Wiehann klim terug in die saal met my goedkeuring.
En daar trek hy die plaaspad af.Vir die paar dae voor die gebeurtenis was hy baie depressief en dinge in sy lewe was besig om hom erg te karnuffel. Daai soort dinge wat seuns mos dink hulle pa het nie a clue van nie terwyl jy hom eintlik stap vir stap kan vertel hoe dit gaan afspeel. Maar nouja as dit by sake van die hart kom dan is ouers mos onnosel.
Dit daar gelaat. Op die Saterdag moes ek na 'n belangrike afspraak in Hazyview toe gaan en so by middel van die dag toe roep ek hom en vra hom of hy wil saamry.
"Jy moet maar met die GS ry."
Dit was soos 'n towerslag. Sonder huiwering is hy in sy kaste in en maak sy rygoed bymekaar. Wonder bo wonder het my vrou niks te sê gehad nie want sy was buite raad oor sy depressie en nou was enigeiets vir haar aanvaarbaar.
Dit was heerlik om weer op die pad te wees saam met hierdie obsternate jongman ... 13 maande nadat ek gedog het hy is weg. Ons moes laat die aand terugkom en vir momente was ek erg bekommerd oor hom want bike ry in die nag is nie maklik nie maar hy het homself vasgplak aan my brieklig en ons het deur die donker plantasies, klowe en berge gevleg. 'n Pa en 'n seun ... iets wat net pa's en seuns kan verstaan.
Toe kom die volgende lekker ding na my kant toe. Jacques koop weer vir hom a bike.
Dit was a lekker ding om te sien. Hoe my oudste hierdie hele bike kopery hanteer en sonder enige hulp van my alles vir homself reël. Dis wanneer 'n pa regtig trots is op sy seun ... wanneer die seun man dinge doen op sy eie stoom.
Nouja ... nou is die suurlemoesap uit my oë en ons sien almal uit na 'n lekker lang trip.
Hoop julle het dit geniet en ek hoop iemand wat dit lees kan iets positief vir homself daaruit haal. Die groot geheim is dat wanneer die lewe jou met a suurlemoen gooi moet jy net koets en mooi dink of jy alleen die oorsaak van die gooiery was en of jy maar net 'n onskuldige omstander was. Dit is waar die sleutel lê tot jou herstel.
Forum
